Munting Hiling.

Sa isang makipot na daan papuntang Montalban, Rizal ay may isang tahanang bukas ang pintuan para sa mga matatandang wala ng matuluyan.. sa mga ama't inang napabayaan na.. sa mga lola't lolo na dito na piniling manirahan. Ang lugar na ito ay hindi naman isang home for the aged, isa itong foundation na hindi inaasahang magiging isang malaking hulog ng langit sa mga matatanda. Buwan ng Mayo, naaya lang ako na sumama sa isang activity ng mga Law Students ng San Sebastian. Noong una hindi ko pa alam kung saan pupunta. Hanggang sa sinabi nilang sa Anawim Foundation, na hindi ko pa din alam kong ano ba talaga yon. Sa byahe, nabigyan ako ng kaunting ideya kung ano ang pupuntahan namin. Na-excite ako! Kung nung sa mga bata, ngayon sa mga matatanda. Mula Quezon City, nagbyahe kami papuntang Rizal. Habang nasa byahe, iniisip ko kung ano gagawin ko pagdating doon. Hindi naman katulad ng mga bata na basahan mo lang ng story book, ngingiti na; na kargahin mo lang, tatahan na sa pag-iyak; na konting itsy bitsy spider, okay na.

Pagdating namin sa Anawim, sama sama na sila sa parang Gazeebo, nagkakantahan, nagsimula na kasi yung program. Nasa gilid lang ako, hindi ko alam paano ko sila ia-approach. Hanggang may isang lola na nakatingin sa akin, sabi nila Inglesera daw yon at siya ang Ms.Anawim. Nilapitan ko siya at ngitian niya ako. May tiyara siya sa ulo, bulaklak sa tenga, naka-wheel chair, may salamin at maraming porselas.

"Hi lola!"

"Hello."

"Kumain na po kayo?"

"Yes, thank you!"

Ay oo nga, Inglesera si lola.

"How are you?"

"I'm fine."

Sabay abot sa kamay ko.. At mahigpit niya akong hinawakan. Hindi ko alam, pero nangulila ako sa lola.

"You want something po?"

""I want grapes."

Shocks! Saan ako hahanap ng grapes don?

"Ah La, we only have apple and orange here. I'll bring grapes when we get back here, okay?"

"Okay!" and with a big smile

."What's your name, lola?"

"I'm Victoria Cameron, but you can just call me Lola Tuyang. And your name is?"

"I'm Lia.. Lia Samonte."

"Your name is as beautiful as you are. But you look more sophisticated than your name."

"Ay la, bumabanat ka ah! Thank you!"

"Totoo kaya! Muka kang mayaman at suplada, pero mabait pala.

""At nagtatagalog po kayo. Aha!"

"Konti. I grew up in a small province. Sorry for my English, you might not understand it."

"Naiintindihan ko naman po e. hmm.. La, bat po kayo nandito?"

Pagkatapos ko itanong yun, parang natangahan ako sa sarili ko na sa kanya ko pa talaga naitanong. Ang awkward lang. Minsan kasi talaga hindi ko mapigilan sarili ko kapag curious ako. Whew!

"Gusto ko lang!"

Ang kaswal ng pagkakasabi. At dahil nakangiti pa si Lola, nakomportable naman ako mangealam pa

."You just went here?"

"Yes."

"You don't have a family na po?"

At yan, parang siyang naiiyak. At lalong humigpit ang hawak niya sa kamay ko.

"Sorry po. You don't have to answer my question. Happy happy lang tayo La ha.."

"They are killed by a tornado. They are all dead. I don't have any relatives left."

"I'm sorry to brought it up."

"You don't have to say sorry. It just makes me sad na ako na lang natira. Bunso kasi ako sa 13 na magkakapatid."

"Whoa! 13? Sipag ni mother at father mo po ah. Taas ng energy."

"Mahilig kamo!"

At nangiti na parang may kilig pa.Hindi ko na hinalungkat yung tungkol sa tornado kahit napaisip ako kung saan yun. Ayoko na masyadong magtanong kasi baka matuluyan yung iyak niya. Kaso intregera talaga ako e.

"Asawa, la, asan?"

"I don't have a husband. Wala ding boyfriend."

"Sa ganda mong yan po?"

"I never had a chance to have one."

"Ayy..e sino po nakakasama niyo po bago kayo pumunta dito? Saan kayo tumira?"

"Nasa Marikina lang ako. Kasama mga bata."

"Mga bata? Ano pong ginagawa nyo?

""Oo, iba't ibang mga bata. Naglalaro lang kara krus."

Sa statement na yon ni Lola Tuyang, feeling ko hindi na dapat ako lumagpas pa doon ang pagtatanong at pag-uusisa ko.

"How old are you na po?"

"Hulaan mo.." tawang parang pa-demure

."Hmmm..70?"

"I'm already 95 years old. Turning 96 this coming December. Punta ka dito ulit sa birthday ko ah."

"I'd love to, La. "

"I want to dance. Do you know how to dance?"

"Ofcourse Lola. We all know how to dance there are just people who are better than the other. Tara, lets shake our booty."

"Haha! I can't. Hirap na ako makatayo."

"La, we can still dance kahit nakaupo. Dali, sabay tayo!"

At narinig ko siyang humalakhak. Pati mata niya nakangiti. Ginalaw niya buong katawan niya maski ang paa niyang wala na atang pakiramdam.

"Sing for me Lia."

"Halaaa. I don't have a wonderful voice. Ikaw na lang po, tas sabayan kita."

"Okay. Alam mo yung Cariñosa?"

"Ayun lang. Sasayaw na lang po ako. :))"

Kumanta si Lola Tuyang syempre ako, si sayaw. Ang sarap sa pakiramdam na nakakapagpatawa ka sa simpleng bagay. Mga dalawang oras pa kami nagkulitan. Madalas sa usap namin ako na iniintriga niya. Sa gitna ng tawanan namin, sinabihan na lang ako na kailangan na namin magpaalam. E paano? Ang higpit pa din ng hawak ni Lola Tuyang sa kamay ko.

Lola Tuyang while singing.

"La, masaya ako nakilala kita!"

"Aalis na kayo?"

"Babalik po ako. Pangako! Hintayin mo ako Lola ah!"

"Osige!"

Nakangiting nakatitig siya sa akin. Habang pinapasok na siya, magkatinginan pa din kami. Sa dalawang oras, na-attached nanaman ako sa taong di ko naman kaano-ano. Ang bigat nanaman sa pakiramdam na umalis. Habang pauwi, kwentuhan tungkol sa mga matatandang nakausap. Kanya kanyang istorya. May nakakaiyak, nakakatawa at nakakaloka. Hanggang sa natahimik na lang kaming lahat. Hindi dahil sa pagod, kundi dahil nag-iisip at inaalala ang mga nakilalang matatanda sa Foundation. Bakit ganoon? Bakit may iba na naaatim na iwan na lang sila sa ganitong lugar? Sa mga home for the aged? Matapos tayong alagaan ng ating mga magulang, bakit hindi natin na masuklian man lang ito sa kanilang pagtanda? Parang walang pangungulila man lang. Sa sitwasyon ni Lola Tuyang, siguro nga mas mabuti nang dito siya manuluyan kaysa sa lansangan. Sana, sana dumating ang panahong mabawasan ang mga matatanda sa mga ganitong foundation at sa mga home for the aged.. sana'y nasa kanya kanyang bahay sila ng kanilang pamilya. Mas nakakalungkot lang ito, kaysa sa mga batang iniwan. Dahil ang mga bata, may aampon pang mabubuting pamilya. Pero ang mag matatandang ito, bibilangin na lang ang oanahon na ilalagi nila. Sana maparamdam natin sa kanila na masaya nilang lilisanin ang mundo. Maramdaman nilang mahal sila g mga pamilya nila. Na kailanman hindi sila pabigat sa mga anak nila na sila naman ang nagpalaki at nagbigay ng magandang buhay. Simple lang naman ang madalas na hiling nila, makita ang mga anak nila na tila kinalimutan na sila. Mayakap ang mga anak nila kahit tinalikuran na sila nito. Maalala man lang silang bisitahin kahit alam nilang sa isip ng iba'y pinatay na sila. Sana.. sana matuto tayong magpahalaga sa buhay.

For more details about Anawim just click --> DONATE!:)