Hapag Kainan.

Gaano kahalaga sa'yo ang may kasabay kumain? Gaano kayo kadalas magsalo salo ng buong pamilya mo?

Noon, napakahalaga na magkasabay-sabay ang pamilya sa oras ng pagkain. May oras -- parang required na kasama ito sa schedule mo. Hindi ka pwedeng mag-pass o umabsent. Parang isang sagradong bagay lalo't kung Linggo, dapat lagi kayong kumpleto.

Sa tahanan namin, tsempuhan kung magtagpu-tagpo kami sa bilog naming mesa. Masasabi mong bilang lang ang mga araw na 'yon. Kaya kapag kumpleto kami sa bahay at oras na para kumain, madalas una ako sa pag-aya. Nae-excite kasi talaga ako kapag gano'n, dahil alam ko hindi lang namin lalamanan ang mga tyan namin, kundi bubusugin ang diwa sa kumukulong opinyon at usapin. Parang nagkakaroon ng debate sa pagitan ng iba't ibang nasasaisip ng magkakaibang henerasyon. Hindi naman laging seryoso ang paksa, meron ding kwela at meron ding walang kwenta. Merong malaman na usapan, pero meron ding masabaw at walang lasa.

Hindi naman ito sadya. Random kumbaga. Siguro dahil nga sa ganitong oras na lang kami nakakapag-usap at nakakapagkamustahan sa isa't isa. Minsan ang simpleng pagkukwento mo na nadukutan ka habang pauwi ka, mapupunta sa na sa Sociology at Psychology; Ang pangangamusta, nauuwi sa tsismis na nasagap mo noong umaga; ang biglaang pagbabahagi mo ng horror stories eh nasingitan ng kung paano matatanggal ang B.O. mo dahil nagbibinata ka na; O minsan, sa simpleng lumilipad na ipis, naikonek pa sa mga isyung kinahaharap ng bansa.

Dalawa hanggang tatlong oras ang pinakamatagal naming hapunan kung minsan. Eh, paano, habang nagpapakabusog ka, dumadaldal naman ang utak mo. Napag-uusapan ang tungkol sa SONA, si PNoy bilang presidente, si ex Presidente GMA, ang mag-aswang matanda na sa kariton lang nakatira sa tapat ng mismo ng Batangay Hall, ang iba't ibang opinyon sa ekonomiya, ang halaga ng piso, na ang lalaking ipis lang ang lumilipad, kung saan pwedeng iligaw ang pusa pero ligtas at mabubusog pa din sila araw-araw, ang pagbabago ng panahon, ang grade school at high school memorable experience ng bawat isa, ang estado ng panliligaw mo sa babaeng kahapon mo lang nakilala at kung anu-ano pang pipitik sa utak mo.

Sa mga pag-uusap namin, nakikilala namin ang isa't isa. Kung ano ka ba sa paaralan, sa trabaho, at sa mga kabigan mo. Ang mga gumugulo sa isip mo kagabi, pwedeng masagot. Minsan hindi maiiwasan, may nagkakapikunan pero bago din naman matapos ang araw na 'yon, okay na ulit. Minsang tampulan ng tawa ang pinakabata sa amin. Ibang iba na talaga ang takbo ng pag-iisip ng mga kabataan ngayon.

Alam ko hindi lang naman ito sa amin nangyayari, maski sa ibang bahay, oo. Hindi lang siguro napupuna. At hindi lang naman ito sa pagitan ng magpapapamilya, bagkus gano'n din sa opisina at kung ang mga kaibigan mo ang kasama mo. Dahil sa bawat subo mo, ang dami mo ding natututunan, lumalawak ang iyong kaalamanan. Kaya pansin mo, minsan hindi mo na namamalayan ang pagtakbo ng oras. Nasasarapan ka sa kwentuhan kahit minsan nakikinig ka lang naman.

Ay alam mo ba, yung nabalita kanina sa TV, magulang yon ng classmate ko. Iyak nga siya ng iyak kanina. Teka kukwento ko mamaya. Maghain muna tayo nang makakain na. ☺

204:335 May Sasabihin Ako.

Ilang araw ang lumipas na dala-dala ang agam-agam. Ilang gabi ang pinalampas na kimkim ang isang kapasyahan. Nguni't isang gabi'y dumating na ang alam mong dapat ng maganap. Gabing babasag sa ilang araw na walang pag-uusap. Dumating na may hapunan nang nakahain sa hapag. Kita'y nilapitan at hinawakan ng mahigpit sa kamay. Mata sa mata, sinambit kong "May kailangan akong sabihin sa'yo." Walang salita, umupo lang siya at ngumiti, kahit sa mga mata niya'y lungkot ay hindi maitatanggi.

Gustong umurong ng aking dila, nguni't kailangan masabi ang nasa diwa. Sampung taong relasyon ay gusto nang putulin, gusto nang wakasan, gusto nang tuldukan. Malumanay kong sinabi ang nasa gunita. Iyon ang ating panghimagas noong gabing iyon. Imbes pagtaasan ng boses at hagulgulan ng iyak, mahinahon akong tinitigan at tinanong ng "Bakit?" Iniwasan ko ang tanong na nag-udyok sa kanya na magalit. Gusto niya ng dahilan na hindi ko naman alam kung paano sasagutin. Alam kong gusto niyang alamin ang problema at gawan ng paraan, gusto niya itong ayusin. Pero hindi ko na kayang sabihin pa ng harapan na sa kanya'y wala ng pagmamahal sa nadarama.

Sa kagustuhang matapos na ang usapan, sumulat ako ng kasunduan sa aming paghihiwalay. Sa kanya ang kotse at bahay na aming naipundar; sa kanya na din ang ilang porsyento na aming naipon sa lagakan ng pera. Matapos mabasa, pinunit niya itong umiiyak sa aking harapan. Hindi na ako nagulat. Inaasahan ko na marahil na ganoon ang magiging reaksyon niya.

Matapos ang gabing iyon, lalong naging malinaw sa akin ang nilalayon kong pakikipaghiwalay. Ang taong nakasama ko ng sampung taon, ngayo'y tila hindi ko na kilala. Malalim na ang gabi sa tuwing ako'y umuuwi. Walang pansinan, walang tinginan, hindi na kami nagtatabi. Isang umaga sinabi niyang pumapayag na siyang makipaghiwalay. Nilatagan niya ako ng ilang kundisyon na isinulat niya sa papel. Hindi niya hiniling ang kotse, bahay o salapi. Kundi ang isang buwang pagpapanggap para sa aming nag-iisang supling. Gusto niya kaming manatiling masaya sa mata ng aming limang taong gulang na anak. Sumunod dito'y ang buhatin siya tuwing umaga mula sa kwarto hanggang sa aming bakuran bago kami pumasok sa trabaho. Tulad ng pagbuhat noong kami'y bagong kasal pa. Kabaliwan ito kung sa isip niya'y maaari nitong ibalik ang masaya naming pagsasama. Sinang-ayunan ko na lang ang kanyang kagustuhan. Isang buwan ay mabilis lang naman ding lilipas.

Kinabukasan, sinimulan ko nang bilangin ang isang buwan: magpanggap sa aming anak at ang kabaliwan niyang uma-umaga siyang buhatin. Kumikirot ang puso ko sa tuwing nakikita kong kilig na kilig ang anak namin. Pikit mata na lang akong ngumingiti dahil alam kong ito'y isang kasinungalingan lamang. Lumipas ang araw na kasama na ito sa aming sistema. Nawawala na ang ilang, humihigpit na ang kapit at tila nawawala na ang pagpapanggap. Naaamoy ko ang pabango niyang dati'y gustong-gusto kong amuyin. Nararamdaman ko ang hawak niyang dati'y gustong-gusto kong damhin. Kelan ko nga ba huling natitigan ang taong ito? Ang tagal nang itinakbo ng aming relasyon. Sa dami ng ibinigay niyang pagmamahal, paano ko nasabing sa kanya'y wala ng pagsinta? Natigilan ako. Anong ginagawa ko sa taong sampung taon akong minamahal at inaruga?

Sa mga sumunod na araw, madalas na akong napapatitig sa kanya. Napapansin ang kilos at pananamit niya. Bigla-bigla, tila bumabalik ang mga alaala noong unang taon ng aming pagsasama. Magiliw ko na siyang binubuhat at nangingiti sa tuwing nagbabanggaan ang aming mga tingin. Hindi ko na napansin na isang buwan na ang nakalilipas. Ang tagal ko siyang pinagmasdan at tila ayoko na siyang bitawan sa pagkakabuhat. Nasabi ko na lang na ang tagal pala naming hinayaan na mawalan kami ng oras sa isa't isa. Hinayaan naming wala nang naglalambing, naging steady, inakalang damdamin ay natutuyo na. Tinignan lang din niya ako, nginitian at nangilid luhang nagpasalamat sa pagtupad sa isang buwan naming kasunduan.

Habang papasok sa trabaho, napagtanto kong mali ako sa ideyang hindi ko na siya mahal. Nagkamali ako sa hingin ang aming paghihiwalay. Oo, naging malungkot ang ilang yugto ng aming pagsasama, nagkaroon ng pagkukulang at hindi pagpapahalaga... na dapat inaayos at lalong pinatatatag ang sumpaang binitiwan sa harap ng dambana. Umuwi akong may dalang paborito niyang bulaklak na may kalakip sulat:

Kita'y aking bubuhatin uma-umaga hanggang sa ating pagtanda.

Bisig ay 'di mapapagod kahit tayo'y maging ugud-ugod na.

Patawad, Oh, aking sinta!

Walang hinto sa pag-iyak ang aming anak. Siya nama'y walang malay na nakahiga, hindi na humihinga. Iyan ang naabutan ko sa aking pag-uwi. Huli na ako. Ilang buwan na din pala niyang nilalabanan ang kanyang malalang sakit. Parang nalanta ang hawak kong mga bulaklak. At kahit isigaw ko, hindi na niya maririnig ang sasabihin ko.

Aligaga sa Balentayns.

Ilang araw na lang at Valentine's Day na. May ka-date ka na ba? Anong plano mo para pakiligin siya? Ah, tsokolate at bulaklak, tapos kain sa labas. Nood sine na din kung ma-tripan. Hmm.. bahala na. Pero kung gusto mo ng tips sige magkukwento ako ng mga kilig gimik para sa balentayns. ☺

Love Letter.

"Ang makita ka ang nagiging motibasyon ko upang pumasok pa. Kahit madalas mukha kang masungit, hindi ko maiwasang hindi ka masulyapan kahit saglit. Gusto kitang lapitan nguni't kapag nakikita ko ang ngiti mo, kahit minsa'y pilit, pakiramdam ko humihinto ang mundo ko sa pag-ikit. Gusto kitang kausapin nguni't sa tuwing nadidinig ko ang iyong tinig, utal na ang dila at natutuliro na ang isip. Kaya't dinaan ko sa liham pagka't 'di na ito kaya pang ilihim."

Habang tumatagal, nawawala na ang nakakakilig na love letters. Dahil sabi nga pwede na ito sa text, pwede na sa facebook at sa kung anu-ano pang gawa ng teknolohiya. Pero ang totoo, walang tatalo sa sulat-kamay na liham.

Love Letter with Gimik.

"Ikaw ang isa sa mga pinakaimportanteng kaibigan ko. Kaya gusto ko sanang ipakilala sa'yo ang nagpapatibok ng puso ko at ang nagpapasaya sa akin. Gusto ko sanang ilarawan siya sa'yo nguni't alam kong hindi sasapat ang mga salita. Kaya mamaya bago umuwi, pumunta ka sa computer room. Ipapakilala kita sa kanya at magtatapat na din ako."

Sa computer room, may mga nakakalat na rosas. Halos lahat ng kaibigan ko at niya ay nandoon din. Nilapitan niya ako at niyaya sa loob. Nadinig ko na tumugtog ang isang kanta ng MYMP. Lahat sila nakatingin sa amin. Napansin kong pati Computer teacher namin andoon, nakangiting nakatingin sa amin. "Anong nangyayari?" sa isip isip ko.

Siya: Yung sinasabi ko sa'yo sa sulat.. Ikaw yun.

Simple pero Panalo.

Pwede na kaya ang cloud 9 sabay banat na 'ganyan ang feeling ko pag kasama kita, parang nasa cloud 9.' Tapos pipitas ako ng maraming santan at gagawin kong tiyara n'ya, dahil prinsepe at prinsesa namin ang isa't isa. Kakaen kaming fishball, kikiam, kwek-kwek at tapsilog o kahit anong -silog. Tapos magmo-movie marathon kami sa bahay hanggang sa wala na kaming mapanood. Haaay! Ang simple no? Pero masaya, kasi kasama mo ang mahal mo.

Retired Playboy.

Para sa mga tumatalikod na sa pagiging playboy at chickboy:

Inaya niya ako sa isa sa pinaka magandang simbahan sa Pilipinas, sa lugar kung saan siya lumaki. Hindi naman lahat ng simbahan ay may misa kada oras lalo't kung hindi Linggo. Pero inaaya niya ako ng Miyerkules. Hindi ko alam kung sumasabay ang tadhana at pagkakataon pero pagdating namin sa simbahan, kakatapos lang ng kasal kaya't may red carpet pa at mga bulaklak sa paligid. Nagkwento siya ng mga nangyari sa kanya noong bata, hindi ko alam na nagpapatay lang pala siya ng oras noon at nag-iipon ng lakas ng loob para sabihin ang mga salitang nagpangiti sa akin noon.

Siya: Sinasabi nila na ang simbahan ay isang sagradong lugar. At dito, hindi ka pwedeng magsinungaling dahil nasa harap natin ang Diyos. Naniniwala ka ba doon?

Ako: Oo naman. ☺

Siya: Kaya ngayon, sa harap ng Diyos, sinasabi kong gusto kita.

Effort kung Effort.

Expected na ng marami na sa tuwing Araw ng mga Puso, laging present ang bulaklak. At syempre ang pinakamabenta ay ang rosas. Pero walang tatalo sa rosas na natanggap ko.

Isang dosenang rosas ng paborito kong kulay na nakaayos ng maganda sa isang dinesenyuhang cartolina. Hindi amoy rosas kundi amoy colored paper at tinta. Hindi lang ako ang kinilig kundi pati ang mga kaibigan ko. Ang bouquet na ito na purong gawa sa papel. At bawat rosas may nakasulat na magandang bahagi ng pagsasama namin.

**********

Merong iba na ayaw na dumaan ang araw na ito. Kasi walang partner, walang kasintahan o iniibig. Nakakaramdam ng lungkot ang iba'y nayayamot. Pero kung tutuusin, wala naman dapat ikalungkot o ikayamot. Hindi naman ibig sabihin na wala kang kapareha ngayong darating na Valentine's e mananatili ka ng mag-isa. At ang araw na ito ay hindi naman para sa mga mag-jowa lang.

"Ang saya ko palagi kapag natatapat sa Sabado o Linggo ang Araw ng mga Puso. Hindi napaparamdam sa akin ni Kupido na napag-iiwanan ako. Hindi naipapamukha sa akin harap-harapan na mag-isa ako." Ganito ako mag-isip dati. Hindi ko napapansin ang mga magaganda at nakakakilig na nangyayari sa buhay ko. Pinuno ko ng drama at inggit ang dapat masaya at may pasasalamat sa Diyos.

**********

Wala naman sa materyal na kabagayan ang pagdiriwang ng Araw ng mga Puso. Ito ay dapat sa kung paano mo ipararamdam ang nararamdaman mong pagmamahal para sa mga taong nasa paligid mo. Hindi dapat ma-bitter o malungkot. Hindi dapat mainggit at mapoot. Wag bigyan ng puwang ang pagmumokmok. Kung wala 'yong pinana ni kupido para sa'yo, wag isiping pinagkaitan ka na ng pagkakataon.

Alam ko ilang araw pa bago ang pinakahihintay na Valentine's Day, pero inuunahan ko na kayong batiin ng isang masaya at punong-puno ng pagmamahal na Maligayang Araw ng mga Puso. Laging lagyan ng ngiti ang labi, dahil sa ngiting yan, maraming ka ng napapasaya. ☺